Het kameleoneffect

Als ik naar binnen stap, valt het mij op dat iedereen geconcentreerd achter zijn computerscherm zit. Her en der staan lege kopjes koffie en schaaltjes met cakekruimels. Van alle aanwezigen, zitten er een stuk of drie in hun eentje achter hun MacBooks. De anderen delen hun scherm met een vriend. Helemaal achterin zitten een man en een tiener gebroederlijk naast elkaar te werken.

Af en toe gaat de deur open. Dan waait de koude buitenlucht naar binnen. Sommigen kijken even op, maar gaan vervolgens onverstoord verder met hun werkzaamheden. Ik kies een plekje achterin. Naast de man en de tiener.

De man en ik raken in gesprek. Hij komt hier vaker met zijn zoon. Ze wonen om de hoek. Hier samen werken is hun uitstapje. “Toch leuker dan gewoon thuis huiswerk maken of scripties lezen”, lacht hij.

Terwijl we praten, voel ik me bewust van het feit dat ik mensen stoor met mijn gesprek. “Een praatje moet hier toch gewoon kunnen?” vindt de vader. Dat ben ik met hem eens, maar toch voel ik me bezwaard. Dus zeg ik dat ik ze niet langer ophoud en klap ook ik mijn MacBook open. “Zo heb je je toch nog mooi gecamoufleerd”, zegt de vader.

Waar ik me bevind? Nee, niet in een kantoortuin, bibliotheek of co-working space. Gewoon, in de CoffeeCompany. Het verlengstuk van je werkkamer.

Reageren?

Vul in wat je zoekt en druk op Enter.